Klasyfikacja odporności ogniowej budynków
Klasa odporności pożarowej jest ustalana dla budynku lub jego części, a przepisy zawarte w warunkach technicznych określają pięć klas, czyli A, B, C, D i E, przy czym klasa A jest klasą najwyższą.
W przypadku budynków lub części budynków, które stanowią odrębną strefę pożarową, obowiązują oznaczenia:
- ZL – budynki mieszkalne i obiekty użyteczności publicznej
- PM – budynki magazynowe i produkcyjne
- IN – budynki inwentarskie
Klasy odporności pożarowej określa się w zależności od liczby kondygnacji i wysokości budynku oraz stopnia zagrożenia pożarowego dla osób i mienia. Budynki ZL dzielą się na następujące klasy wysokościowe:
- Niskie N – budynki do 12 m wysokości lub do 4 kondygnacji
- Średniowysokie SW – od 12 do 25 m wysokości lub od 4 do 9 kondygnacji
- Wysokie W – od 25 do 55 m wysokości lub od 9 do 18 kondygnacji
- Wysokościowe WW – powyżej 55 m nad poziomem terenu
Najwyższa klasa odporności ogniowej wymagana jest dla obiektów WW.
Czym różni się klasa odporności ogniowej od klasy odporności pożarowej?
W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że klasa odporności pożarowej dotyczy budynku a klasa odporności ogniowej jego elementów. W praktyce obydwa pojęcia są ze sobą mocno powiązane, ponieważ dla zapewnienia odpowiedniej odporności pożarowej konieczne jest wykonanie poszczególnych części budynku zgodnie z wymogami określonej strefy ogniowej. Niemałe znaczenie mają zabezpieczenia ogniowe konstrukcji stalowych, dzięki którym budynek spełnia wymogi opisane w warunkach technicznych.
Wyróżnia się zatem klasy odporności ogniowej takich elementów jak:
- Główna konstrukcja nośna
- Konstrukcja dachu
- Strop
- Ściana zewnętrzna
- Ściana wewnętrzna
- Przekrycie dachu
Klasa odporności ogniowej definiowana jest oznaczeniami:
- R – nośność ogniowa
- E – szczelność ogniowa
- I – izolacyjność ogniowa
Obok liter w oznaczeniach znajdują się cyfry, które określają czas w minutach, w jakim elementy budynku zachowają swoje właściwości w warunkach pożaru.